21 Ocak 2012 Cumartesi

# 241

tam bir "bıkbıksan"ım, sürekli mızmızlanıyor, memnuniyetsiz oluyor ve söyleniyorum. öfkem su gibi, hemen geçiyor, önce bir kabarıp kendi kendime söylenip sonrasında hiçbir şey olmamış gibi sevimli halime geri dönüyorum. kendimle ilgili rahatsız olduğum şeyler varken, ve düzeltmeyi isterken nasıl olup da arpa boyu yol alamıyorum anlamıyorum.

bu aralar derin mevzum aile. kalabalık sülalenin ferdi olmak, tuhaf ortamlarda büyütüyor insanı, nice seneler sonra sorgulama başlıyor, aileyle ilgili düşünceler büyüyor, anne / babanın aile bağlılığına sinir olurken, aslında sapına kadar o bağlılığı taşıdığını görüyorsun. almaktan çok verici oluyorsun, kendinden verircesine bir hırpalanma hali. üstelik gözgöre göre, kendine de ses edemiyorsun.

zaten hayatta neyimiz var ki eş, dost, aile. hırpala dur kendini.