16 Ağustos 2010 Pazartesi

Acılarla besleniyoruz, mutluyken üretemiyoruz..

Yazmıyorum, yazamıyorum... yaşadıklarım hiç gerçek gibi gelmiyor, susup kendime saklıyorum hepsini.

Her şarkıda yüzümü gülümseten bi adamı seviyorum, beni sonunda romantik yapabilen bi adamı, yanında gözlerimin dolduğu, yatağın bi yanını hep o varmış gibi boş bıraktığım bi adamı işte. Birlikte saatlerce belgesel izlediğim, her şeyimi anlattığım, en en büyük hayalimi söylediğim, bi cümlesine mutluluktan ağladığım, yanında olmaktan sonsuz gurur duyduğum bi adamı, onu ankaraya yollarken servisi gider gitmez dizlerimin üstüne çöküp sokak ortasında arkasından ağladığım adamı seviyorum ben.

İlk kez birini sevdiğimi fark ediyorum, bencilliğimi bıraktığımı, sırf onu bi kere gülümsetebilmek için çok şeyler yapacağımı biliyorum. Ona sıkıca sarılıyorum tüm sevgim hislerim geçsin diye yetmiyor ki anlatmaya..artık tanımlayamıyorum hissettiğimin ne olduğunu ama sonuna kadar onunla olmak istediğimi biliyorum, her dem böyle taze, süprizlerle dolu bi aşkın içinde, gece yatarken, sabah uyanınca onun yanımda olması hayaliyle yaşıyorum.

Öncesinde çok şey yaşadık, ikimiz de..bi seneyi aldı yolumuzu bulmamız ama sonunda bulduk. Bana ankarayı en güzel şehirmiş gibi gösteren adamı çok seviyorum.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder