alarmın çalmasına birkaç dakika kala açıyorum gözlerimi, sanki o yanımda gibi onu görmek için dönüyorum sağıma soluma yok, içimden duş alıyor olması için dua ediyorum, duştan çıkınca yanıma gelsin istiyorum, yok. o yokken yatağın köşesinde yatıyorum hep, bilmiyor. her gün onla konuşup, gece rüyamda görüyorum, bi an bile onsuz kalmıyorum. çok yorulduk, çok tükendik ama birbirimizi anlayıp bişileri yoluna koymamız bi yılı aldı nerdeyse. en dibe vurmadan düzlüğe çıkılmıyor, o ağlamaların, sinirlenmelerin ardından mutlu olabileceğime hiç inanmazdım, şimdiyse içimde tuhaf bi sakinlik, birlikte olmanın verdiği huzur. ankaradan döneli bi hafta oldu daha, özledim, aklıma gelince gözlerimi dolduracak kadar özledim. özlediğini söyledi, gülümsedim. bi hafta içinde bile kötü şeyler oldu, 500 km'ye rağmen yanımdaydı. ruhum dedi, hayatım dedim, canım dedim, hayat dedi, kalbimdesin dedim tüm benliğimdesin dedi. o anlamı büyük kelimeler var yani, hiçbiri onu sevmeme yetmedi.
hem ileriyi düşünebilmek, hem de şimdiyi doyasıya yaşabilmek. haftaya bu sabah uyandığımda, yanımda olacaksın.. hep istediğim gibi, gözümü açtığım saniye ilk seni görecek gözlerim, tenim de ilk sen hissedecek, ve ben o gün için daha şimdiden minnettarım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder