17 Temmuz 2010 Cumartesi

Ben beklerim de zaman beklemez ki..

Hayatın neler getireceğini hiçbir zaman bilme lüksümüz yok, elimde olsaydı bile ne kendi geleceğimi ne başkasınınkini görmek isterdim.

Enteresan bi hafta oldu benim için, önce dodoyla başladı aksilikler, papatyanın yanına çeşmeye gitme planlarını tamamlamış biletlerimizi almıştık ki bum! Son an aksiliği ile planlar suya düştü. Ben yine de gidiyorum, hem bu sene başka tatil yapma fırsatım olmadığından, hem de dodo gaza getirdiğinden. Çeşmede biçok arkadaş bekliyor beni okuldan, işyerinden, blogdan.. Yine de yola dodoyla çıkmayı planlarken duraksamak garibime gidiyor.

İnsan hayatında belli olmayan şeyler var diyordum, uyanıp da sevdiğini görememek var yanıbaşında, bi telefonla kötü haber almak var, bazen sonuna kadar umarsızca yaşamak lazım diyorum, bazense durup plan yapmak.. Sevgili tam plan adamı, ben onla plan yapmayı öğrendim ama tam şimdi, en çok isterken bişileri planların işe yaramadığını görmek yakıyor canımı. Kendi yaptığım planlara bile dahil olamaz haldeyim, yine de beterin beteri var diyorum.

Başkalarının acılarına sanki kendi acımmış gibi üzülüyorsam bu normal mi, yoksa bencil mi olmak lazım?

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder