gün içinde milyonlarca cümle kuruyorum, hepsinde ya öznesin ya nesne ya da tümlecim yakında yüklemim olacaksın

her defasında başka bir konu düşünerek geçiyorum bilgisayarın başına, sonra aklıma düşüyorsun da senden başka bir şeyden bahsedemez oluyorum. ilhamım, konumsun. her cümlemin başı sonusun, bi şekilde hep yanımdasın.

ilk kez yaşıyorum bi ilişkiyi, tonlarca küçük şey bitti gitti. çok yollardan geçtik ve ikinci seneyi devirmek üzereyken olduğumuz yere nasıl geldiğimize bakıyorum. herkesin hikayesinde anlatacak tonla şey vardır, detaylar anılar süprizler, belki de kimse bahsetmiyordur bilmiyorum ama sen benim ailem oldun sevgilim.

bütün o yazılıp kro bulduğum cümleler, yok seni görmek için uyuyorum çünkü rüyamdasınlar gerçek oldu, yanımda yoksun boğazımdan geçmiyor, uzaksın gözüme uyku girmiyor cümleleri gerçekmiş be sevgilim. cidden de öyle oluyormuş. galiba insan kendine hep bir sebep arıyor, yaşamak hayata daha da iyi tutunmak için sen de benim sebebim oldun. insanlar ne derse desin, senin beni anladığını ve  sevdiğini bilmek kendimi güvende hissettiriyor.

başka bir konuya geçmek için ayrı blog yazacağım.

bu yazı minik bir sevgi kusmasıydı.