#25

Dün kafamda binbir çekince ile uykuya daldım, pek sevdiğim ama şehren uzak olduğum bi arkadaşımın babasının beyninde ur çıkmış, hastalık haline hep üzülürüm ama canımı yakan hastalık değil, uzak olmak. Haberini öyle geç aldım ki, morali bozuk mudur, ne zaman oldu sorularının yanıtlarını bilmeden aradım onu, konuştuk uzunca, karşılıklı özlemimizi, üzüntümüzü dile getirdik. Yanında olamamak. Ona destek olanlardan biri olamamak üzdü beni. 4 saatlik bi yol uzağındayken kendimi işe yaramaz, sevdiklerime faydası dokunmaz hissettim. Neyse ki içimi ferahlatıp uykuya dalmama sebebiyet biri vardı.
Sabah içim sıkıla sıkıla uyandım, düne nazaran biraz daha ferahtım, ama yine de bi kırgınlık hali. Nedensiz melankollm nerde vücut buluyor henüz anlamadım.. Ank.ıroyu terk etme ihtimali mi, aile mi, sevgiliden ayrılmak mı yoksa sırf mevsimsel mi bilemedim.
Bünyem yine eski haline alıştı, yataktan çıkmak zor geliyor ama spor için zorluyorum bünyemi. Çabalarımın karşılığını almak güzel, her gören zayıfladığmı söylüyor, sevinip daha da abanıyorum spora. Bu sabah da soğuğa aldırış etmeden çıktım, düşünmem gereken öyle çok şey var ki bu aralar. İstanbula son gidişimde yaptığım bişeyi düşünmeden edemiyorum, aklımdan bi an bile çıkmayan bir olayın hata mı yoksa doğru olduğuna karar vermeye çalışıyorum. En çok da intikam duygumu sorguluyorum bu aralar, neyi intikam olarak gördüğümü, intikam almak için kimin bunu bilmesine gerek olduğunu sorguluyorum. Kimseye söyleyemediğim o sırrı bugün sonunda itiraf edebildim birine. Şubattan beri tanıdığm kurs arkadaşıma laf arasında olan biteni anlattım, güldü. Kendisi de aynısını yaşamış, hem de çok yeni..karşılıklı güldük, vicdanlarımız öyle rahattı ki, bunun için vicdan azabı çekiyorduk. Birbirimizi bulunca, her şey yoluna girdi sanki.
Bazen fırsatlar tam dibimizde duruyor da görmüyoruz ya, şaşırıyorum.