insanlara acımak asla haddime düşmez, herkes kendi başına bir birey sonuçta, ama ben acımasam da bazı insanlar kendilerine acımak hususunda çok başarılılar.
ben her daim kendi kendine yeten, kendisiyle barışık insanların arasındaydım. öğrenmenin, yeni insanlar tanımanın sonu yok tabii. türlü türlü insanlar tanıdım, tanıdıklarım sonradan kendilerine acıdı. ama ne kadar kötü şeyler yaşasa da insan, özünde kendisiyle başbaşa değil mi? bütün kötü olaylardan, herkesin terk edip gitmesinden sonra insan kendine kalıyor, e o zaman elde kalana acımak neden?
bi insan kendine acıdıkça daha da dibe vuruyor, içine kapanıyor. kendi kapılarını dışarı kapıyor sonuç, karamsar ve yalnız bünye kaçınılmaz olarak. artık böylesi insanlar için üzülemiyorum bile.
pozitif olmak bu kadar zor mu gerçekten?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder