14 Mayıs 2010 Cuma

#15

İstanbul, en en sevdiğim şehir. Trafiğine filan aldırış etmeden yaşamayı düşlediğim şehir. 8 günlük istanbul hayatım sona erdi, otobüsün tekli koltuğunda kurak şehrime dönüyorum, otobüsün tekerleri bile isteksiz, geri geri dönüyorlar sanki.. Hayatım öyle güzel ki istanbuldayken, istediğim herkese mesafe koyabiliyorum, yokluğumda beni özleyenlerin kim olduğunu görüyorum. Kimseyi aramıyorum, sadece beni arayanlar. İstediklerimle görüşüyorum, mutluyum.
Bu seferki istanbul çok başkaydı, bu seferki insanlar da, planlar da, hayatın gidişatı da farklıydı. Son gelişimden beri çok farklı bulmuşlar beni hem fiziken hem de aklen.
Hayatımı planlar olmuşmuşum, çok zayıflamışım, düzenimi kendimce de olsa kurmuşum, cildim çok düzelmişmiş, gözlerimin içi gülüyormuş da filan.
Hayat zaman aşımına uğrayınca fark ediyor insan, aslında hep boşuna üzülüyoruz..
Vedalarda iyi değilimdir ama istanbul, seni şimdiden çok özledim..

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder