2 Haziran 2010 Çarşamba

#22nin yerine

sonunda oldu, mezuniyetimden beri hayalini kurduğum şey oldu. evet evet istanbula taşınıyorum ben. dün haber geldi, hiç beklemediğim bir yerden. sıfır referans sıfır torpil, olmak istediğim şehirde olmak istediğim işteyim artık. çok uzun süredir beklediğim için belki de, hala şoktayım. tepkim sadece mutluluktan ağlamak oluyor. her şey aniden oldu, yarın akşam istanbul'a taşınıyorum. hayatı değiştiren ne mezun olmak, ne aşık olmak, hayatım değişti diyebilmek için "benim işim var" demek yetiyormuş. evlensem bu kadar sevinir miydim bilmiyorum.

insan dostlarının kim olduğunu da böylesi zamanlarda anlıyor, haberi alınca içi içine sığmayanlar, benim yerime sevinenler oldu, sevinçten ağlayanlar, beni göndermek istemeyen, istanbulda kucak açanlar oldu. Çok sevdiğim yazarlardan biri Özen Yula ile konuştuk feysbuk üzeri, tanışırız zaten. Onun sevinci de taa içime işledi. Ankara'yı ne kadar sevmesem de, ayrılması beklemediğim kadar zor oldu, hala kendimi taşınıyor gibi hissedemiyorum çünkü kendi evim olmayacak bir süre, ama başlangıç her zaman en iyi adım oluyor sanırım.

Ankara'da veda etmek istediğim az kişi olduğunu görünce çok şaşırdım, insanın çevresi ister istemez küçülüyormuş. En yakın arkadaşıma haberi veremedim dün, üzüleceğini, sevincinin buruk olacağını, bir nevi istemsiz heyecanımı körelteceğini biliyordum, akşam söyledim bu sabah kahvaltıya gittik beraber. Konuyu oraya getirmemeye çalıştıysam da, üstükapalı üzüntümüz aşikardı. Sonra ayrımla buluştum, yazarken bile gözlerim doluyor. Tunalı'da oturduk bi saat, gloria jeans'in bahçesinde anlattıkça anlattım, onun hayatını dinleyemedim bile. bana hediyeler almış, aldığı anahtarlıkla istanbuldaki evimin kapısını açacağımı biliyorum. bir de kalem almış, deniz kızı ariel var üstünde, gülümsedim. fransaya giderken de böyleydi, hep yanımdaydı hiç gitmiş gibi hissetmedim.

erasmusken evime döneceğimi biliyordum, şimdi evimin neresi olduğunu ya da yeni hayatın neler getireceğini bilmiyorum ama olsun, öyle atak öyle cesur ki kalbim.

ankaraya son kez bakar gibiydim bugün, sabah iyi hal kağıdı için adliyeye koştum, sonra notere gittim hayatımda ilk kez, tunalıda yürüdüm, havasını içime çektim, kaşçıma gittim, ağladık karşılıklı. din inancım olmadığı halde hakkını helal et dediğinde gözlerim doldu, gideceğimi hissetmem için vedalara ihtiyacım varmış. otobüs biletimi aldım, her defasında aldığım yere gittim, taşındığımı söyledim, pek buralı gibi değildin zaten dedi, gülümsedim. yarın kuaföre gidip saçlarımı kestiriyorum, sonrasında birkaç ufak iş, eşyaları topluyor ve akşamına taşınıyorum.

taşınmak.. ankarayı bırakmak, geride birkaç kişi bırakarak yola devam edebilmek.


9 yorum:

  1. heyecandan alttaki yazına yorum yapmama ne demeli ki?ahahaha!

    YanıtlaSil
  2. cok sevindim senin adına. hersey güzel olacak eminim.

    YanıtlaSil
  3. ohaaaaaaaaa hadi gözün aydın =)

    YanıtlaSil
  4. hahah bahar öldüm gülmekten, olsun ben amacını anladım pek de sevindim yorumuna.

    raspberrypie, teşekkür ederim, umarım sonunda güzel şeyler olacak!

    voodoo, teşekkür ederim..

    YanıtlaSil
  5. aklimda madonna'dan 'jump' caliyor ve diyorum ki 'there is only so much you can learn in one place, the more that you wait, the more time that you waste' :) tebrikler!

    YanıtlaSil
  6. bebetom. telefonda söylediklerim aklından çıkmasın diye burdan da şeedeyim dedim :) hoşgeliyorsun!

    YanıtlaSil
  7. tebrik ederim yaptığın gerçekten büyük birşey. ben de senin yaptığını yapmıştım geçen sene ankarayı bırakıp istanbula geldim. öğrenci olarak belki ama benim için de zordu. ankaralı bir üni öğrencisiyken okulumu arkadaşlarımı ailemi her şeyimi arkada bırakarak istanbula geldim. yeni bir hayata başladım. biraz zor ama güzel. daha da güzel olacağına inanıyorum. umarım senin için de öyle olur.

    YanıtlaSil
  8. hayallerine bi adım daha yaklaştın, tebrik ediyorum!

    YanıtlaSil